Waldo op trip naar Matapica

We zijn dit weekend samen met Ruwan, Inge en Kees naar Matapica afgereisd om het legproces van de reuzenschildpadden te gaan bewonderen. De hele trip, echt alles, was in één adem schitterend!

Om op Matapica te geraken moesten we eerst 2 korte boottochtjes nemen tot het dorpje Johanna-Margereta. We kwamen voorbij leuke huisjes en fel gekleurde tempels. In dit gebied wonen vooral Hindoestanen en Javanen. Op de bootjes geraken was een hele belevenis want Laura is niet de meest stabiele persoon en mijn lot lag volledig in haar handen. Het rood-groene bootje maakte de tocht over de Suriname rivier nog indrukwekkender.

Eenmaal in het dorpje kregen we een heerlijke maaltijd bereidt door de plaatselijke vrouwen. Jammer genoeg zaten er wat noten in maar we hadden een heerlijk uitzicht over het dorp en over de rivier. Er liep een klein lammetje rond dat iedereen achtervolgde. Natuurlijk was Laura gecharmeerd en toen het tijd was voor zijn pap heeft ze, zoals het een echte moedergeit beaamt, gevoederd.

Ons bootje om door de mangrove naar Matapica te varen was te laat,maar hierdoor konden we de nabijgelegen plantage in Frederiksdorp bezichtigen. Het dorpje was heel mooi opgeknapt en het historische karakter straalde er vanaf. Het wordt gebruikt door toeristen als overnachtingsplaats maar heeft totaal geen hoog toerisme gehalte, wat de charme zekerversterkt!

De eerste 2 bootjes waren al erg wiebelend maar toen ik dit bootje zag deed met hartje een sprongetje. Toch al mijn moed bijeengeraapt en vanvoor gaan zitten voor een goed zicht. Omdat we te laat vertrokken waren gingen ze super snel. Het was GEWELDIG! Wat een uitzicht! En zoveel mooie vogels, reigers in alle soorten en maten, visarenden, aasgieren, rode ibissen, kleine grappige waterlopertjes waar ik de naam van vergeten ben en nog veel meer. Adembenemend.

Na een uurtje kwamen we aan op Matapica, een plekje met aan de ene kant het moeras en veel groen, aan de andere kant een uitgetrekt strand waar in de verste verte niemand te bespeuren valt en dan in het midden enkele hutjes. Ik zal ons wijkje in Lanklaar nooit meer 'the-middle-of-nowhere' noemen.

Na een strandwandeling en pootje baden in de warme zee kregen we een lekkere Surinaamse maaltijd met Snoek die een paar uur ervoor nog levende en wel aan het rondzwemmen was. Echt lekker.

Na een paar glaasjes borgoe-rum was het tijd om met de gids naar het strand te gaan om schildpadden te spotten. De eerste schildpad was ongeveer 1,5 m lang en had net gedaan met eieren leggen. Na het eierleggen camoefleren ze de legplaats, redelijk traag (niet zo traag als je zou verwachten bij een megaschildpad maar toch traag) maar. Ze gebruikt haar achterpoten als flexibele schepjes.

De tweede schildpad die we vonden was zich aan het voorbereiden om te leggen. Spannend! Na het maken van een 70 cm diepe kuil kwamen er tot 100 eitjes in. Wanneer de schildpadden eieren leggen geraken ze in trance waardoor wij er dicht bij kunnen. Terwijl ze hun eieren leggen tranen hun ogen, bevallen is duidelijk voor niemand een pretje. Na het leggen en camoufleren gaan ze de zee in, wat een avontuur op zich is.

De schildpadden die we gezien hebben zijn soepschildpadden (zoals in finding nemo). Hun soort is met uitsterven bedreigd, vooral omdat wel 5000 eieren per jaar gepikt en op de zwarte markt verkocht worden voor weinig (!) geld. Op Matapica zijn ze volop bezig met de bescherming ervan.

Na de nachtwandeling kruip ik onder het muskietennet boven in het stapelbed. Door een lange brede spleet heb ik een mooi zicht op de mangrove en de palmbomen. Na een korte slaap staan we allemaal om 6u op om de zonsopgang te bewonderen. Het valt letterlijk in het water want bij een korte hevige bui zijn we volledig doorweekt. Toch werd het een moment om nooit te vergeten.

Van Matapica gaan we terug naar Johanna-Margreta waarvan we vertrekken na Bakki. Een oude plantage langs de Warrapakreek. De plantage heeft ongeveer 40 authentieke bewoners. Na een wandeling rond het dorp spreekt Laura een vrouw aan om een babbeltje mee te slaan. Wat een toeval, juist zij is bezig met de restauratie en heropbouw van de plantage. Enkele jaren terug ging ze samen met haar man op zoek naar haar roots. Nu bleek dat zij nog steeds eigenares was van een groot deel van de plantage. Met de Warappa Stichting gaan ze een deel van de plantage heropbouwen voor sporadisch toerisme om zo de site in leven te houden. Na een tentoonstelling in het één-kamer-museumpje was ik totaal verkocht. Philip Dikland, de architect waar we mee samenwerken, helpt ook mee aan dit project. In de drie komende maanden zal ik hopelijk nog wat van de mensen en het dorpje te horen krijgen.

Op het 2 uur durende boottripje naar Leonsberg (onze vertrekplaats in Paramaribo) komen we onderweg een grote groep wilde dolfijnen tegen! Op de heenweg had ik ook eentje gespot maar niemand die een rood klein mannetje gelooft.


Al ziet Laura bijna even rood als ik, het was een bijzonder geslaagde trip. Een echte aanrader.


Groetjes,



Waldo