vrijdag 23 april 2010

Met de jeep door het oerwoud, met een stoet papegaaien om me heen!

Het was geen jeep maar een volgepropt busje dat na een half uurtje al panne had. Gelukkig had onze gids connecties en kwam de vervangbus snel aangereden en wat voor een!! Spelen is winnen, een lot uit de loterij!! Een echt stadbusje met zetels van koeienvelletjes! En weg waren we.


Na een paar uur rijden op een verharde baan hadden we nog een hele afstand te gaan over een hobbelige bauxiet. Tegen het einde was ik niet meer de enige die rood zag! Tussen het hobbelen door konden we wel genieten van onze eerste zichten op het binnenland. En het was de moeite!






Het leukste reizen in Suriname is via een bootje! Dat merkten we al in Matapica maar dit keer was het echt genieten. In het laatste dorpje haalden we onze bootsman, Regi, en zijn neefje, Regilio, op. Ze brachten ons niet enkel veilig op onze eindbestemming, ze leerden ons ook hoe een pasgevangen vis te vangen. En dan roofvissen! Jaja ik spreek hier over Pirhana's en nog een soort dat ik vergeten ben maar het smaakte heerlijk. Het boottripje duurde 2u en toen we aankwamen was het al donker aan het worden. We kregen hierdoor wel het mooiste plekje om onze hangmat op te hangen! Bovenaan in de hut met zicht op de rivier. Ik krijg nu al heimwee.









Na ons eerste avondmaal vertrokken we op nachtwandeling! Heerlijk, tarantula's en nog erger kleine kikkers! en sterren ... zoveel sterren
De eerste ochtend bleek dat in een hangmat slapen echt wel zalig is. Niemand had last van iets en buiten wakker worden met een briesje op een hete dag. Wie wil daar nu niet van genieten? Team Waldo ready to launch! Jungle here we come!


Van links naar rechts: Joke met stylish outfit, Juli met het broodnodig water reeds in de aanslag, Thomas- fotograaf van dienst, Antoinette - temster wilde hollanders, Kees - wilde hollander, Evelyn met de beste jungle/zon outfit en Laura.


Doe de limbo!



De 4 kwattabelgen


Laura bereikte gracieus en droog de overkant. Kees die achter haar aankwam had minder geluk.

Jaja. boomknuffelen. De Kapokboom op de achtergrond was net iets te groot. De kapokboom kan hoger worden dan 70m!





Kees, onze jungleman, met kapotte schoen! De tweede volgde niet veel later.



Joke mega snel over het toch wel brede kreekje!

Laura pakte het liever rustig aan. Gelukkig bleven we allebei droog. Kees had weer wat meer pech, gelukkig konden zijn schoenen niet veel natter worden.



Opweg naar DE Voltzberg. En ja op dat puntje helemaal bovenaan hebben we gestaan.



Hierboven een echte 'Where is Waldo?' oplossing: zie laatste foto!
één van de junglemannen die Kees zijn schoenen probeerde te maken.






Klimmen geblazen! Ieder druppeltje zweet en angstrilling was het waard! We hadden uitzicht over de hele 'broccoli' van Suriname.




Yes yes helemaal de top bereikt! Een overwinning voor iedereen.


Na de terugweg heerlijk genieten van een massagebadje en niemand die de volgende dag last had van spierpijnen.




Terug naar het kamp voor een gezellige avond.

Onze slaapplaats



Een paar van onze bovenburen die wat langer bleven slapen. Wij daarentegen gingen vroeg ons privébad, oftwel de rivier, in. Heerlijk wassen in helder water dat ook nog eens lekker ruikt!



Mij laten opdrogen op de stenen en ik zie er weer even knap uit als altijd.


De tweede toch kregen we een rondleiding langs verschillende medicinalebomen met als einddoel de immense moedervallen. Prachtig en heerlijk om te rusten.








Terug in ons kamp mochten we de aapjes een beetje eten geven. Rara ... het waren bananen.






Een Cashewnootje (het rode vruchtje) aan de boom. Het moet een eeuwigheid duren om 1 potje gevuld te krijgen.
Allemaal op het vliegveldje in de jungle.



In het bootje op de terugweg.
Oplossing: Where is Waldo!
Door mijn uiterst zorgvuldig gekozen camouflage ben ik er zeker van dat niemand mij gevonden heeft! Volgende keer meer geluk!



Met vriendelijke groeten,
Waldo



























woensdag 7 april 2010

Waldo in love

De postboot





Op een onmenselijk uur, zeker voor de werkende mens (klanten blijven maar binnenstormen op mijn reisbureu), vertekken we richting Waterkant om van daar de postboot te nemen. De postboot brengt ... rara... de post tot aan de verafgelegen plantages maar zorgt ook voor personenvervoer. Als rasechter toerist genoot ik vooral van de stad in mijn rug, het frisse windje over mijn kale kop en de zon op mijn knap gelaat.

Na een uur varen gebeurde er iets onvergetelijk. De aanblik van een schoonheid gaat niet aan mij voorbij. Ze speelde het koeltjes en deed of ze mij niet zag staan. Het doel heiligt de middelen, ik liet me zakken in een spleet en schreeuwde moord en brand voor hulp. Gered! Mijn prinses op de witte boot kwam te hulp. Eenmaal ze in mijn ogen keek wist ze dat ik de man van haar dromen was en vaarden we samen de zonsondergang tegemoet .










The 'Happy' End








Tussenstop naar Alliance

Op de gebouwen na, een zeer goed onderhouden en mooie plantage met veel historisch waardevolle artefacten. Jammer genoeg werden we van het begin tot het einde belaagd door een hoop muggen, ongelofelijk veel, en bijna allemaal zwart en wit gestreepte poten, zebramuggen!















































Met vriendelijke groeten,

'Vlinders-in-mijn-buik' Waldo